Verbeten zit ik achter de computer. Hoe heb ik in vredesnaam “ja” kunnen zeggen tegen deze opdracht?! Het voelde vanaf het begin eigenlijk al niet goed. Ergens in m’n achterhoofd knaagde het toen al. Je weet wel, dat intuïtie ding, wat zo vaak platgeslagen wordt, onder het mom van “Niet zeuren, maar dóen!” Nou, hier zat ik dan ‘lekker’ te doen hoor…
Wanneer zeg jij ronduit “NEE” tegen een opdracht?
En wat doe je met het grijze gebied? De grauwe plek die niet sprankelt, al betreft het iets wat perfect in jouw straatje past?
Vroeger sloeg ik aan het beredeneren. Waar is dat onbestemde gevoel nou feitelijk op gebaseerd?! Laten we wel wezen:
- Je bent gewoon gestrest, omdat je als beginnende zzp’er zit te springen om opdrachten.
- Wat loop je nou te zeiken? Hup, doorpakken! Zit je tijd niet te verdenken, ga dóen!
- Hoezo, “ik heb het gevoel dat we niet bij elkaar passen”? Zo wordt het vanzelf waar. Een selffulfilling prophecy!
Er is altijd wel een argument te bedenken om tegen je gevoel in te gaan. En dat komt vaak nog logisch over ook. Met verstandig klinkende woorden hak je een woordloos gevoel genadeloos aan gruzelementen. Ha! Done and dusted. Nou…
Als een guerrilla blijft dat gevoel je onverwachts bespringen
Met fris gemoed bied je moedig weerstand. Je laat je niet kennen en duikt met volle kracht die opdracht in. Je mailt aan de klant iets door waar je zelf voor 100% achter staat. Voor minder doe je het tenslotte niet.
Een uur later zit je met bonzend hart een antwoord te lezen wat je toch niet verwacht had. De kritiek komt hard aan. Blijkbaar heb je een compleet verkeerde inschatting gemaakt. Had je het eerst even moeten verifiëren.
Een goede leerschool, dit!
Snel aan de slag om er een geslaagde herkansing van te maken. Wat enorm gewaardeerd wordt, zeker, alleen… “Hé, dat hadden we toch anders afgesproken?” flitst door je hoofd bij de volgende mail.
Maar je voelt je schuldig en hebt het idee dat je iets moet goedmaken. Al vallend en opstaand arriveer je gezamenlijk bij de projectfinish.
Blij met het uiteindelijke resultaat, mailt de klant “Wat lever jij een goeie service en ondersteuning, zeg!” Eind goed, al goed. Tegen een nieuwe opdracht heb je echter “nee” gezegd…
Vage niet-bij-elkaar-passen gevoelens…
Ze hebben in de praktijk hele tastbare gevolgen. Elkaar “wel aardig” vinden, is iets anders dan samenwerken. Je kunt met allerlei rationele argumenten aankomen waarom je het tóch moet doen – je gevoel kun je niet uitschakelen.
Dat probeer ik sindsdien ook niet meer. Dat betekent soms dat je iets wat inhoudelijk gaaf is, aan je voorbij laat gaan. Ook als je bankrekening toe is aan een nieuwe geldinjectie. Dan maar even overschakelen op spaargeld. Ook dat is ondernemen.
Je loopt risico’s
Je hebt meestal niet een gegarandeerd maandelijks inkomen. “Ja” zeggen tegen iets wat niet goed voelt, is een onnodig risico. Heel soms kan dat een overwinning zijn. Dan blijkt dat er een oude angst onder schuilgaat. Was het een theoretisch varkentje dat al doende gewassen moest worden.
Maar de mooiste overwinningen op mezelf behaal ik met dingen die spannend zijn én goed voelen. Al is het nieuw of onverwachts of in één keer heel veel of dat alles tegelijk. Als ik vlinders in m’n buik voel, dan weet ik zonder aarzelen: DOEN!
Vaker “nee” zeggen heeft ook “ja”-deuren geopend. Want ik heb meer energie en vertrouwen in mijn keuzevaardigheid. En al pakken keuzes in een enkel geval verkeerd uit, als je vanuit verstand én gevoel hebt gekozen, valt er niemand iets te verwijten.
Dus. Vaker NEE zeggen? JA! 😀
Hoe Tessa en andere #kommaarop bloggers tegen dat NEE zeggen aankijken? Lees en bekijk het allemaal op/via de #kommaarop site!
.
Precies. Ik zeg steeds makkelijker nee. Geen lezingen. Geen corporate workshops. Geen privé-adviezen. Alleen cursussen. Man, dat geeft een rust.. En daarom waren we ook zelfstandig, weet je nog?
Ha, zo is het maar net, Kitty!
Mooi thema, Sonja! Eerlijk gezegd vind ik nee zeggen niet (meer) zo moeilijk. Ik weet vaak eerder wat ik niet wil dan wat ik wel wil. Voor mij zijn de criteria: ik zeg nee als…
– ik er niet in geloof. Toen ik net startte kwamen er soms (in mijn ogen) onzinnige klussen op m’n pad. Ik heb me vanaf het begin voorgenomen daar nee op te zeggen. Kwam ik toch een keer in de verleiding, dan kwam dat als een boemerang terug in de vorm van gedoe en energieverlies.
– ik het niet kan, of als het thema of de vraag mijn expertise niet is (ik verwijs met liefde door naar een ander die het wel kan)
– de klant mijn klant niet is
– als ik geen plezier of enthousiasme voel bij de vraag
Mijn intuïtie vertelt me wel wat het antwoord is. Dat geldt ook voor alle andere dingen die op m’n pad komen. Nee zeggen heeft onterecht een slecht imago, terwijl het een hele belangrijke vaardigheid is die je in huis moet hebben.
En soms voelt het goed om ook zaken te verkennen en te ervaren waarvan je achteraf pas weet: OK, dit was goed, maar vanaf nu zeg ik nee.
Nee is het nieuwe Ja 😉
Heldere richtingaanwijzers die je hanteert, Nicole. Nuttig voor iedereen, denk ik.
En JA zeggen, is eigenlijk indirect tegen andere dingen NEE zeggen – dus als je JA zegt tegen iets wat niet bij je past, zeg je onvermijdelijk NEE tegen dingen waar je wél energie van zou krijgen, maar daar ben je dan tijdelijk blind voor, omdat je opgeslorpt wordt door iets wat energie vreet.
Haha, ‘nee is het nieuwe ja’. Benieuwd wat er komt als dat nieuwe eraf is. 😉
‘Vaker nee zeggen? Ja!’ Heldere blogpost van @sonjavanvuren over ’t wel/niet aannemen van een opdracht. #kommaarop http://t.co/wihdOwEADZ
Ha! En pas als die ander – die derde – aangeeft dat zij/hij precies datzelfde ervaren heeft, kun je jezelf weer recht in de ogen kijken. 😉
En elkaar waarschijnlijk ook. 😉
Oei mooi, vaker nee zeggen opent ja deuren!! http://t.co/tFABv3qIsI @purepixelpassie @sonjavanvuren
Belangrijk voor ondernemers RT @sonjavanvuren: Wanneer zeg jij ronduit “NEE” tegen een opdracht? http://t.co/JMPQum173U – #kommaarop
Ik word als grafisch ontwerper wel een gevraagd voor een klusje voor vrienden. De plaatselijke voetbalvereniging, een zzp-er die net start. Leuk dat ze aan me denken! Maar het begint al met de vraag: kun je ‘effe’ een logo ontwerpen? Alsof ik er 10 per uur uit mn mouw gooi…. Meestal komt het erop neer dat ze voor een flesje wijn of 25 euro een logo willen waar je normaliter minstens 300 euro voor vraagt. “Maar we zijn toch vrienden?”
En daar heb ik t lastig mee! Ik zou bevriende tegelzetter ook niet vragen om gratis mijn gehele badkamer te verbouwen, daar waarom zou ik dat wel doen. En toch heb ik bij zo’n afwijzing van een bekende moeite om geen schuldgevoel te krijgen.
Hoe doen jullie dat?
Ja, zulke dingen blijven lastig, Katja… In antwoord op jouw vraag:
Ik heb mezelf aangeleerd een antwoord met deze strekking te geven: “Sorry, daar heb ik geen tijd voor. Ik heb het te druk met betalende klanten. Die moet ik echt voorrang geven.”